Chino XL - Poison Pen (Recenzja)

Tak jak pisałem w poprzedniej recenzji, Chino XL, problemy z wydawaniem płyt miał od zawsze. Po ukazaniu się jego drugiej solowej płyty „I Told You So”, która nawiasem mówiąc przeszła raczej bez echa, znowu zrobiło się o nim cicho. Gdy już miał koncept na kolejny album, po raz kolejny odczuł trudy bycia niezależnym artystą. Po raz kolejny wytwórnie fonograficzne nie mogły porozumieć się z nim w sprawie wypuszczenia jego materiału . Zdesperowany Chino, we współpracy z Mr. Chociem wrzucił pod koniec 2005 roku wszystkie kawałki do internetu jako „Poison Pen: The Lost Tapes”. Miesiąc później niespodziewanie dostał ofertę kontraktu od mało znanego Activate Entertainment. Album pod tytułem „Poison Pen” został wydany w 2006 roku w limitowanej liczbie kopii z autografem artysty i drugim dyskiem dołączonym jako bonus.

Albumy wydawane w takim odstępie czasu pokazują jak bardzo dojrzewa artysta. Nie inaczej sprawa ma się z Chino. O ile przy okazji poprzedniej mieliśmy okazje zaobserwować zmianę z wyszczekanego szczeniaka, który wyśmiewa wszystko i wszystkich na około na trochę poważniejszego, ale dalej wyszczekanego mędrca z getta, to tutaj Derek pokazuje siebie z zupełnie innej strony. Nie jak wcześniej ze strony bezpardonowej maszyny do mordowania lirycznego, ale ze strony człowieka, który także ma uczucia i co najważniejsze, nie boi się o nich mówić.

Ostrych jak brzytwa punchy mamy tu o wiele mniej, na czym artysta cierpi niezmiernie, bo na tym tak naprawdę opierał się do tej pory jego rap. Lukę wypełniają liczne kawałki z większą głębią liryczną, takie, których nawet byśmy się nie spodziewali przechodząc prosto z „I Told You So” na „Poison Pen”. Ale nie możemy znowu przesadzać. Daleko mu przykładowo do rozważań na poziomie Mos Defa czy Taliba Kweli. Chino po prostu znalazł złoty środek pomiędzy mocnymi linijkami a głębszymi utworami. To czy mu to wyszło, to raczej kwestia gustu. A o gustach się nie dyskutuje, czyż nie?

O jaką różnorodność mi chodzi? Przykładów jest wiele. Niezwykle oryginalny i głęboki „Skin”, w którym autor przychodzi na sesję do swojego wyimaginowanego psychiatry i opowiada o swoim życiu i emocjach, z którymi nie może sobie poradzić. „Can’t Change Me” jest kawałkiem, którego nie boję się obwołać mianem drugiej części znanego z pierwszej płyty utworu „Kreep”. Jest to o wiele lepsza i łatwiejsza do zrozumienia wersja poprzednika, w której artysta tłumaczy swojej byłej dziewczynie dlaczego od niej odszedł i przy tej okazji wyrzuca z siebie wszystkie pretensje skierowane w jej stronę. Ostatni wers tego kawałka naprawdę pozostaje w pamięci na długo. „B-Boy/Gangsta” to opowieść o sobie jako o chłopaku, który stał się raperem i pewnego rodzaju interwencja na bieżące wydarzenia: „Nelly dissing KRS-One? We gotta stop him! What's next, Beyonce battling Rakim?”. Nie mogę w tym miejscu nie wspomnieć o genialnym „Wordsmith”, który jest w moim prywatnym odczuciu najlepszym kawałkiem zawierającym tak dużą ilość gier słownych. To co Chino wyrabia tutaj z sylabami, jest po prostu nieprawdopodobne.

Stare, dobre braggdacio dalej wychodzi tutaj Chino bardzo dobrze, a wręcz świetnie. Chociaż kawałków podchodzących stricte pod ten styl jest o wiele mniej niż wcześniej, to i tak słyszymy tę werwę i dostrzegamy niezwykłe umiejętności rapera, do tworzenia wbijających w fotel linijek. Znajdziemy tutaj takie kąski jak „Even If It Kills Me”, „Messiah”, w którym artysta nawiązuje do wspomnianych już problemów wydawniczych: „The record business is all luck, I go to a whorehouse for a good deal and get a record deal to get fucked” czy też “What You Lookin’ At”, chyba najmocniejszy z wymienionych. Oprócz tego mamy nawet kawałki, które przez stylistykę bitu, można określić jako bangery. Mowa tu o “Don’t Fail Me Now” i “All I Wanna Do... (Bout Nuthin')”. Wszystko to połączone jest bardzo dobrze, a dodatkowo jako bonus dostajemy znany z poprzedniego albumu kawałek "Nunca", który prawdę mówiąc bardziej pasuje do tego albumu, niż do poprzedniego.

Jest też, pewien żenujący fakt, na którego trop wpadłem dopiero kończąc tę recenzję. Wiele razy słyszałem o cenzurowaniu słów „Jezus” czy „Bóg”, gdy padały one w nieodpowiednim lub też kontrowersyjnym kontekście. Czemu o tym wspominam? Bo niestety na tej płycie też znajdziemy syndrom fałszywej poprawności religijnej. Ostatecznie mogę zrozumieć Prodigy'ego, który ukrył wersy dissujące dwie pierwsze osoby Trójcy Świętej w kawałku „Pearly Gates”. Ale Chino XL, ten sam człowiek, który nazywa się lirycznym Jezusem i Mesjaszem? Jest to dla mnie kompletnie niezrozumiałe, a z drugiej trochę śmieszne. Chodzi tutaj oczywiście o ocenzurowanie słowa „Jesus” w wersie „Gimme a time machine, a bottle of crack in Jesus manger”. Jeśli sami chcecie to sprawdzić, przesłuchajcie wersję kawałka „Messiah” z mixtape’u „Lyrical Messiah” i porównajcie do tej zamieszczonej na albumie.

Warstwa muzyczna to bardzo udana mieszanka dwóch stylów poprzednich płyt. Z jednej strony mamy mroczne, samplowane bity, a z drugiej nowoczesne, elektroniczne i zachęcające do bansowania w ich rytm. Nie mogę tu oczywiście zapomnieć o przepięknych podkładach opartych na samplach z muzyki klasycznej, czyli wspomnianych już wyżej „Even If It Kills Me”, „Messiah” oraz „Wordsmith”. Za produkcję odpowiadają znani z poprzednich płyt Bird i Carlos Bess jak i zupełnie nowi producenci w otoczeniu Chino tacy jak N Kredible, Bill Bilion a także Proof, który udzielił się na płycie także jako raper a z którym Portorykańczyk szybko się zaprzyjaźnił a potem zmuszony był opłakiwać jego śmierć.

Jak więc się prezentuje ostatnia jak do tej pory, solowa płyta Chino? Bardzo dobrze, wciąż jest to jeden z czołowych raperów na wschodzie a tutaj pokazał się z trochę innej strony niż poprzednio. Prawda jest jednak taka, że mimo iż niektóre kawałki zmuszają do refleksji i są jakąś nowością w stosunku do poprzednich płyt, to nie są one aż tak genialne żeby ratować spadającą ilość tego z czego jest znany – mocnych punchy. Jednak to wszystko razem tworzy bardzo ciekawą kompozycję a pocieszeniem dla tęskniących za jego dawnym stylem są single z nowej płyty, zwiastujące powrót do korzeni.

Ocena: +8/10

Chino XL - I Told You So (Recenzja)

Po wydaniu „Here To Save You All” Chino wdał się w słynny beef z Tupaciem, puścił w obieg dwa single, nagrał kilka gościnnych zwrotek i raz za razem prezentował swoje umiejętności freestyle’u w przeróżnych radiostacjach. W 2001 roku po pięciu latach od debiutu wydał swoją kolejną, drugą już płytę pod tytułem „I Told You So”. Czy linijka “I ain't made a record in three years and that's why you rich” ma na celu uświadomienie nam tego, że latynoski raper nie ma zamiaru ani trochę spuścić z tonu i po raz kolejny musimy przygotować się na najazd na przemysł muzyczny? Jak najbardziej tak.

Omawiana płyta ujrzała światło dzienne w listopadzie 2001 roku, kiedy to Portorykańczyk znalazł wreszcie wytwórnie, która zgodziła się wydać krążek. Chino przez całą swoją karierę miał z tym kłopoty, więc na wydaniu tego albumu jego problemy się nie skończyły, ale o szczegółach opowiem przy okazji następnej recenzji. Warto wiedzieć tylko tyle, że Metro Records nie sprostało nawet prostemu zadaniu ułożenia tracklisty na okładce, a o promocji już w ogóle nie wspominając. Derek Barbosa opuścił wytwórnię szybciej niż do niej wstąpił.

Pierwsze, co rzuca się w uszy to podkłady. Zwykle nie zaczynam omawiania płyty od warstwy muzycznej, ale tym razem zrobię wyjątek. Jak dobrze pamiętamy, debiut rapera brzmiał jak większość albumów ze wschodu. Surowe, brudne bity, z wieloma samplami, które budowały całą otoczkę mroku i przekazu, jaki stał za tytułowym zdaniem. „I Told You So” utrzymane jest w zupełnie innym stylu. Podkłady są nowoczesne, czasem nawet ocierające się o elektronikę i o dziwo Chino bardzo dobrze się w nich odnalazł. Oczywiście jest kilka wyjątków od reguły, kilka kawałków przypominających klimatem pierwszą płytę, ale są to pojedyncze numery, które bardziej uatrakcyjniają album niż burzą jego kompozycję. Produkcją płyty zajął się w większości Nick Wiz a wśród pozostałych producentów wymienieni są m.in. J Dilla i Carlos Bess.

Przechodząc do samego Portorykańczyka – jak można było się spodziewać, ponownie słyszymy tutaj tego samego ostrego, wypełnionego samouwielbieniem rapera, który wypycha tracki inteligentnymi punchline’ami tak jak nikt inny. Trzeba przyznać, że nowe bity dały mu trochę większe możliwości i chociaż jego flow dalej kuleje, to podkłady pozwalają mu lepiej kłaść nacisk na ważne linijki i wlać w nawijkę więcej emocji. Na poprzedniej płycie artysta rapował raczej monotonnie (poza paroma wyjątkami). O ile punchy jest od groma, to Chino zminimalizował tu używanie tzw. kondensacji znaczeniowych wplecionych w porównania, co trochę obniża ocenę lirycznych dokonań.

Podnosi ją z powrotem większa różnorodność utworów. Oprócz typowego braggadacio, które znów dominuje płytę, mamy kilka odstających od tego stylu utworów a mianowicie: „Sorry” gdzie autor prowadzi swoistą konwersację ze swoją byłą dziewczyną (której rolę odgrywa Shaunta) i rozprawia na temat ich związku, „Chianardo Di Caprio”, w którym przedstawia się jako wyrafinowanego kobieciarza przy okazji nawiązując do klasycznej linijki Big Puna i trochę ją modyfikując: „Cos I’m a playa plus i fuck a lot” czy też „Be Here” gdzie pokazuje całkiem niezłe umiejętności storytellingu opowiadając o romansie z dużo starszą kobietą, która dała mu możliwość wydania pierwszych albumów.

Nie znajdziemy tutaj także znanych z poprzedniego albumu drwin z gwiazd show biznesu. Oczywiście, kilka porównań z nimi w roli głównej występuje, ale nie jest to nawet kropla w morzu, którym była pierwsza płyta. Sam Chino mówił w wywiadzie, że nieco wydoroślał i wyśmiewanie znanych nazwisk na „Here To Save You All” było w pewnym sensie zabiegiem promocyjnym. Zamiast tego, znajdziemy tutaj bardzo pomysłowe refreny, w których Portorykański raper czasem nawet uraczy nas śpiewem. Płytę dopełniają skity, które prezentują różny poziom. Wyróżnić mogę humorystyczny „Chinophone Part II”.

Na tym albumie po raz pierwszy poznajemy zapęd Chino do tworzenia licznych follow upów do swoich freestyle’i. Nie ma w tym nic złego, bo każdy, kto miałby takie umiejętności nawijania na wolno jak Chino, też z pewnością by to robił. Przykładami mogą tu być linijki: „these niggas couldn't be stars if they were thrown by Chinese ninjas” i „Rips fully laced like Madonna wardrobe in the '80s”, które padły w sławnym freestyle’u atakującym Tupaca Shakura oraz „battlin Chino is like Africa: yeah niggaz talk about it but they don't really wanna go there”, które mogliśmy usłyszeć w bitwie z Crooked I’em. Gdybym bardziej wgłębił się w jego bitwy pewnie znalazłbym więcej przykładów. Ale tak jak mówię – nie jest to nic złego, przynajmniej w moim mniemaniu.

“I Told You So” jest albumem bardzo dobrym i pokazuje, że Chino ani trochę nie spuścił z tonu i wciąż potrafi być krwiożercą bestią, której zabójczą bronią są punchline’y. Płyta jest utrzymana w zupełnie innym klimacie, co dla niektórych może być wadą a dla niektórych wprost przeciwnie, bo jako całość jest lepiej wyprodukowana niż debiut rapera. W tekstach otrzymujemy to samo, co wcześniej, ale w trochę mniejszej ilości. I to chyba to spowodowało, że ocena jest nieco niższa niż ocena debiutu.

Ocena: -9/10

Chino XL - Here To Save You All (Recenzja)

Postać Chino XL-a budzi wśród słuchaczy różne odczucia. Jedni powiedzą, że jest, jak się sam określa, królem punchline’ów, a inni zaś, że poświęcanie flow dla tekstów jest niedorzeczne. Fakty są jednak takie, że to on jako jedyny raper na świecie jest członkiem mensy a przy tym ma ogromny szacunek środowiska, czego przykładem jest jego pozycja w rapowym biznesie oraz klasa artystów, z którymi nagrywał. Wszystko zaczęło się od recenzowanej tu płyty „Here To Save You All”. Nie, wróć. To nie od tego się zaczęło, ale nie piszę przecież biografii, więc nie zagłębiajmy się za bardzo w jego karierę.

Płyta została wydana w kwietniu 1996 roku. Chino zdecydował się na zdobycie rozgłosu metodą jednego wersu. Wersu, o którym mówili chyba wszyscy, którzy w tamtych latach naprawdę interesowali się rapem, wersu tak kontrowersyjnego a jednocześnie tak dobrze złożonego, że został uznany jednym z najlepszych na płycie. Chodzi o kondensację znaczeniową w linijce „By this industry, I’m trying not to get fucked like 2Pac in jail”. Wers ten stał się przyczyną beefu, który dał Chino ogromną popularność, a sam zainteresowany, czyli Tupac, odpowiedział mu ambitnym wersem w kawałku Hit ‘Em Up “Chino XL fuck you too” oraz nazywając go w wywiadach transwestytą i przekręcając jego ksywkę na Queen-O XL.

Takich linijek jak ta usłyszymy na płycie sporo. Album jest swoistą kopalnią punchline’ów i gdyby stworzyć podgatunek o nazwie punch-rap Chino byłby z pewnością jego prekursorem. Nie bez powodu przecież porównuje się go do legendarnego już Big L’a. Praktycznie, co druga linijka to przykład wgniatającego w fotel punchline’u lub złożonego porównania, co jednak trochę ogranicza autora tematycznie, ale mnogość tych zabiegów sprawia, że na pewno nie będziemy się nudzić. Sam wers „Nigga fuck a punch line, I write fucking punch rhymes” znakomicie oddaje charakter tej produkcji.

Zajmijmy się tematyką tekstów. Tak jak mówiłem, płyta jest zróżnicowana, ale w większości znajdziemy tutaj wyrafinowane braggadacio. Chino zasłynął jako jeden z pierwszych raperów, który na tak szeroką skalę wyśmiewał różnorakie gwiazdy i gwiazdeczki amerykańskiego show biznesu. Poza tymi przepełnionymi kąśliwymi linijkami trackami usłyszymy m.in. „Who Am I”, który opowiada o problemach, jakie przeżywał w swoim dzieciństwie raper w związku ze swoim pochodzeniem (jest pół Portorykańczykiem, pół Murzynem), „Kreep”, moim zdaniem najsłabszy kawałek z albumu, na którym Chino próbował ośmieszyć swoją byłą kobietę, ale troszeczkę mu to nie wyszło i stało się to swoistym auto-dissem oraz „It’s All Bad”, w którym gdzieś tam między wierszami poznamy historię życia artysty.

Co mógłbym wyróżnić z tej masy podobnych do siebie kawałków? Zdecydowanie „No Complex”, do którego zrobiony był nawet nisko-budżetowy klip, który jest tak wypchany punchami, że chociaż inne tracki nie mają się, czego wstydzić, odstają od niego znacznie. Moimi faworytami są jeszcze „Partner To Swing”, który jest domniemanym dissem na jego partnera z Art Of Origin, sławny „Riiiot” w duecie z Ras Kassem, na którym pada porównanie z Tupaciem w roli głównej oraz nieco dziwny „Ghetto Vampire”, w którym Chino pierwszy raz, jeszcze nie dosłownie, nazywa się „lirycznym Jezusem”: „I used to sit at the right hand of God in light and splendor”. Co by nie mówić, sama koncepcja tego albumu kreuje go jako mesjasza. Począwszy od tytułu, kilku wersów przewijających się w kawałkach a na zdjęciu w książeczce kończąc.

Jedyna wada Chino XL-a to jego flow. Niektórzy mówią, że go w ogóle nie ma, niektórzy mówią, że jest słabe. Ja znajduję się w tej drugiej grupie, bo naprawdę, Chino potrafił pokazać wcześniej, że umie płynąć po bicie bardzo dobrze, ale na tej produkcji raczej nie trafia w bit tak często jak moglibyśmy się tego spodziewać. Krążą nawet opinie, że robi to celowo, żeby podkreślić swoje mocne linijki i wielokrotnie złożone rymy, do czego mógłbym się przychylić, zwłaszcza słysząc wcześniejsze produkcję Art Of Origin.

Bity to kwintesencja ulicznego stylu Nowego Jorku - brudne podkłady, podsycone mocnym basem. Znakomicie nadają one klimat i samym faktem, że nie są zbyt skomplikowane nie odwracają uwagi od nawijki Chino. Większość bitów wyprodukowanych jest przez nieżyjącego już B Wiza, ale swoje podkłady dorzucili też KutMasta Kurt oraz Bird, który udzieli się również na trzecim krążku rapera – Poison Pen. Co ciekawe, cały album nagrywany był w pokoju motelowym wynajętym przez bliskiego kolegę rapera i w niektórych kawałkach naprawdę to czuć.

Co mogę powiedzieć na koniec? Jest to jak do tej pory najlepszy album reprezentującego New Jersey artysty, wypełniony po brzegi inteligentnymi (jak na członka mensy przystało) punchline’ami, które raper potrafi wpleść w kawałki bragga, jak i pozwalające bardziej określić się tematycznie numery. Flow gospodarza przeszkadzać może tylko stukniętym na tym punkcie słuchaczom (a znam takich), więc jeśli nim nie jesteś – bierz ten album w ciemno, bo podobnej płyty, raczej już nie usłyszysz.

Ocena: 9+/10

Trzy oblicza Denver Nuggets (Z, bez i 2x bez)

Wykrakałem. I jako kibicowi Nuggets wcale nie jest mi z tym dobrze. Gwoli wyjaśnienia – jakiś czas temu wdałem się w dyskusje w komentarzach na temat Carmelo Anthony’ego. Przedstawiłem tam opinię, którą przedstawiłem już w moim felietonie na jego temat. Główną myślą tego tekstu jak i moich tez było zdanie „Melo nie nadaje się na lidera i zespół tak naprawdę funkcjonuję dzięki Billupsowi”. Może nie zostałem zjedzony, ale większość komentujących nie zgadzała się z moją teorią. Oczywiście uważali, że bez Billupsa nie ma drużyny, ale jako mówili, że Melo jest teraz liderem, to myśleli, że zespół poradzi sobie z jego stratą (Chauncey’a) śpiewająco. No i co?

Jest zupełnie inaczej. I naprawdę z ciężkim sercem przychodzi mi o tym pisać i znowu powtarzać te same rzeczy, co wcześniej. Z tego, co się orientuje „Bryłki” bez Billupsa miały bilans 1-5. Faktem jest, że aż 4 z tych 6 meczów odbywały się na wyjedzie gdzie Nuggets nie są zbyt mocni nawet pełnym składem, ale przecież nie możemy tego usprawiedliwiać, biorąc pod uwagę to, że jedyny mecz wygraliśmy u siebie. Prawdę mówiąc nie sądziłem, że będzie aż tak tragicznie jak było.

Patrząc na „Bryłki” z tamtej serii spotkań nie mam nawet do czego ich porównać. Z Allenem Iversonem w składzie radzili sobie trochę lepiej, wcześniej z Andre Millerem także, a jeszcze wcześniejszych meczów nie oglądałem za wiele. Jednak z bilansów w tamtych sezonach wynika, że to właśnie do tamtego okresu można porównać tę grę Nuggets. Anthony aka domniemany lider, chociaż rzucał te 28 punktów na mecz, to niestety nie miało to żadnego wpływu na wynik. Widać wyraźnie, że Anthony bez pomocy partnerów nie zdziała nic, tak samo jak 3/4 dzisiejszych gwiazd. Strata Billupsa najbardziej uderzyła w dwa bardo ważne aspekty gry. Widzieliśmy tylko cień bardzo tej wcześniejszej, bardzo dobrej rotacji piłki po obwodzie oraz straciliśmy drugą opcję ofensywną. Wiem, Billups nie jest królem strzelców, ale jego umiejętność oceny sytuacji pozwala mu trafianie rzutów wtedy, kiedy jest to najważniejsze np. by zatrzymać serię przeciwnika. Anthony Carter, który już dawno powinien opuścić drużynę, nie radzi sobie tak naprawdę z niczym. Playmaker z niego żaden, z o rzutach to już nie wspomnę. Gdyby nie Ty Lawson, bylibyśmy w jeszcze większej dziurze niż jesteśmy. Nie mieliśmy też dobrze poukładanej gry na boisku, bo niestety takich zdolności nie ma nikt w drużynie oprócz Chauncey’a, nawet Georgie Karl. Ciekaw jestem, czy gdyby J.R. Smith nie miał dnia konia podczas meczu z Atlantą, reszta zespoły poradziłaby sobie z Jastrzębiami. No, ale nie będziemy gdybać.

I chociaż nie jestem zwolennikiem wychwalania Billupsa pod niebiosa, co już mówiłem wiele razy, to dopiero po jego stracie widać, co znaczy dla drużyny. Inna sprawa, że podczas meczu z Portland zagrał te 20 minut i też przegraliśmy, ale to i tak jest coś w rodzaju wyjątku od reguły, bo jeśli chcecie, żeby ktoś zdziałał grając 1/4 spotkania to bardzo proszę. Nie mogę jednak oprzeć się konkluzji, że jakaś poprawa gry była, ale to niestety nie wystarczyło. Bywa.

Ale patrzcie dalej. Nuggets po kilku dniach przerwy wygrali mecz z Utah Jazz nie dość, że bez Billupsa, to jeszcze bez Melo. I wcale nie chce wam powiedzieć, że zespół bez Carmelo zaczyna wygrywać, bo nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że jak się chce, to się potrafi. Brak Melo, to brak pierwszej opcji ofensywnej, czyli brak kluczowego zawodnika w pewnych momentach. A to wszystko składa się na to, że zespół musi trochę dłużej pomyśleć zanim odda rzut, a tak piłka zawsze szła do Anthony’ego. Prawdą jest, że przeciwnik nie grał zbyt dobrze i gdyby trochę bardziej przycisnął w obronie i nie popełnił tylu strat w ataku mielibyśmy zupełnie inną sytuację, ale tak jak mówiłem, nie będę gdybać, bo ten mecz był wielkim sukcesem i cieszyłem się, że drużyna potrafi wygrać bez dwóch kluczowych zawodników.

Bez Anthony’ego i Billupsa w składzie (+ w jednym bez Andersena) Nuggets wygrali 3 z 4 spotkań, co jest naprawdę świetnym wynikiem i naprawdę, nigdy bym się tego nie spodziewał po tej fatalnej serii z Melo jako jedynym ważnym nazwiskiem. Nie wiem jak to się stało. Mówi się, że George Karl jest mistrzem motywacji. Dla mnie jest najwyżej mistrzem demotywacji albo biernej motywacji. Po powrocie Billupsa przegraliśmy mecz z Sacramento za sprawą game-winnera Tyreke’a Evansa, ale jakaś poprawa w grze była i to zrozumiałe, że drużyna musi się przestawić na inny sposób gry, tak jak świetne zrobiła to bez swoich najważniejszych zawodników.

I tutaj jeszcze raz muszę się powtórzyć. Carmelo Anthony nie zasługuje na MVP dopóki nie będzie kluczową postacią w drużynie. Lider objawia się w sytuacjach kryzysowych a kontuzja Billupsa pokazała, że Melo na pewno nim nie jest. Z całą sympatią do niego oczywiście, uważam go za bardzo dobrego gracza, który robi olbrzymie postępy, jest znakomitym strzelcem, ale nie dorósł jeszcze do liderowania. Faktem jest, że sprowadzenie solidnego back-up point guarda jak np. Earl Boykins mogłoby całkiem zmienić sytuację, bo Lawson po prostu jest jeszcze za młody a Carter no… Pozwolicie, że się nie wypowiem. Pozyskanie rozgrywającego rozwiązałoby połowę problemów a wtedy, może sytuacja by się zmieniła. A że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, widzę sytuację właśnie taką i na taką ją kreuję.

Felieton napisany dla: nuggets.probasket.pl